Newsroom na weekend: Natalia Sitarska i Łukasz Smoliński – twórcy bloga Tasteaway

N: Kobietą, optymistką, mamą 3-letniego synka, partnerką całkiem fajnego mężczyzny, blogerką i podróżniczką… i łakomczuchem co nieodłącznie wiąże się z byciem blogerką i podróżnikiem.

Ł: Ja jestem prywatnie osobą bardzo towarzyską, ojcem, partnerem, postacią otwartą na nowych ludzi i doznania, również kulinarne. Uwielbiam nowości, uwielbiam się przemieszczać, jestem uczestnikiem naszego projektu – bloga Tasteaway.  Nie piszę ale dbam o oprawę wizualną.

N:  Zawodowo jestem badaczem rynku, zajmuje się badaniami jakościowymi, z wykształcenia jestem socjologiem i dziennikarzem, aczkolwiek w drugim zawodzie nigdy czynnie nie pracowałam. Od ponad dwóch lat, razem ze wspólnikiem prowadzę własną firmę, zajmującą się badaniami rynkowymi oraz doradztwem strategicznym.

Ł: Ja skończyłem zarządzanie na UW, a całe swoje życie zawodowe poświęciłem reklamie. Rozpoczynałem pracę w sieciowej agencji reklamowej, później po stronie klienta, po czym przeszedłem na swoje: otworzyłem swoją agencję, na początku wyspecjalizowaną w komunikacji niestandardowej…potem staliśmy się grupą agencyjną obsługującą klientów całościowo. W 2012 roku założyłem też własny lokal z herbatą bubble tea, brytyjskiej sieci Bubbleology –  Do swoich aktywności zawodowych dodałbym także udział w projekcie Tasteaway – poświęcamy na niego tyle czasu, że można powiedzieć, że stał się już elementem mojego życia zawodowego. –  odpowiadam za stronę biznesową tego przedsięwzięcia.

Ł: Na pewno osobami, które wpływają na opinie innych, w zakresie, który nas interesuje: podróże, kulinaria – restauracje…

N: I w zakresie podróżowania z dzieckiem. Zaczęliśmy podróżować z naszym synem, kiedy miał 3 tygodnie. Często dostajemy na ten temat pytania od znajomych i nieznajomych i w tej dziedzinie dość mocno się udzielamy.

Ł: Z jednej strony jesteśmy osobami, które mają ambicje zawodowe i sporo w życiu osiągnęły, traktują pracę jako środek a nie cel, potrafią łączyć życie zawodowe z czasem na hobby czyli podróże kulinarne.

Ł: Ja na pewno łączę przedsięwzięcia zawodowe z życiem prywatnym.

N: Nasz blog wziął się z hobby, zaczęliśmy go pisać w zupełnie innych warunkach, jesienią 2011, miał wtedy też inną nazwę – Widelcem przez świat. Zaczęliśmy pisać z potrzeby podzielenia się z innymi naszymi przygodami kulinarnymi i poradami związanymi z podróżami. Blog ruszył, gdy wróciliśmy z miesięcznej podróży po Europie z naszym wówczas trzymiesięcznym synkiem. Przejechaliśmy 10 000 km, więc było dużo miejsc i wrażeń, którymi chcieliśmy dzielić się z innymi. Wtedy też trochę inaczej do tego podchodziliśmy: chcieliśmy pisać o kulinariach i podróży samej w sobie. Dopiero później zauważyliśmy niszę, zapotrzebowanie na porady związane z podróżowaniem z dzieckiem. Po roku, po podróży do Tajlandii, zauważyliśmy, że bloga czytają nie tylko rodzina i najbliżsi znajomi, ale też obcy ludzie, którzy zaczęli prosić nas o porady. Wtedy zaczęliśmy pracować nad zmianą nazwy i layoutu. Postanowiliśmy poważnie podejść do sprawy od strony biznesowej i pod względem systematyczności w pisaniu. Na Widelcem przez świat nowe posty pojawiały się maksymalnie kilka razy w miesiącu, teraz to jest 14-17 postów w miesiącu, a czasem i więcej. Ostatnio nawet 5-6 postów tygodniowo – to przekłada się na rosnące czytelnictwo, na to że czytelnik jest coraz bardziej z blogiem związany. W pewnym sensie to hobby które staje się pracą. Myślisz sobie: Jest 22.00,  a ja mam jeszcze post do napisania na jutro, bo tak to sobie zaplanowałam. W takiej rutynie pisania żyjemy mniej więcej od kwietnia 2013.

N: Zmiana formy wynikała z tego, że chcieliśmy zrobić coś więcej. Chcieliśmy, by blog był nie tylko naszym hobby, ale również metodą odciążenia kosztów podróży, a z czasem sposobem, by na podróże zarobić. Blogosfera bardzo się rozwija i w Polsce nadal jest to obszar bardzo perspektywiczny.

Ł: To trochę jak z czytaniem książek w moim przypadku. Czytam zawsze w jakimś celu, żeby uzyskać wiedzę, którą będę mógł przełożyć na biznes. Podobnie podeszliśmy do kwestii bloga.

Ł: Moje zainteresowanie blogiem jest konsekwencją pewnych zdarzeń zawodowych, W ostatnich latach zajmowałem się intensywnym pozyskiwaniem klientów w swojej firmie, , co było stresujące i bardzo angażujące, bo człowiek zajmujący się new biznesem myśli o sprzedaży 24h/dobę. Co do bloga, to nie jest kwestia przewidywania: jeżeli podjęliśmy taką decyzję, to podeszliśmy do naszego bloga jak do istotnego projektu. Ważna jest też autentyczność – tak właśnie wygląda nasze życie, nie ma tu żadnych przekłamań. Nie zmienił się od tego czasu nasz styl podróżowania: dalej lubimy zjeść na ulicy w Azji, ale też  pójść do luksusowej restauracji, dalej lubimy spać pod namiotem, ale również w 5-gwiazdkowym hotelu.

N: Oczywiście nie każdy projekt biznesowy wypala. Też uważam, że najważniejsza w tym wszystkim jest autentyczność i wiarygodność. Dodatkowo, rozpoczynając działalność wiedzieliśmy, że nie ma wiele takich blogów (piszących o podróżach z dzieckiem lub piszących konkretnie o podróżach kulinarnych). Na początku włożyliśmy w bloga trochę pieniędzy (stworzenie layotu spełniającego nasze oczekiwania) i dalej wkładamy choćby dlatego, że teksty tłumaczone są na angielski. Są blogi o tym np. jak zwiedzić pół świata na rowerach i to jest super, choć oczywiście nie każdy może sobie pozwolić na tak długą nieobecność w domu czy w pracy. Większość osób, które nas czyta ma 2 tygodnie urlopu i my podpowiadamy, co można zrobić w tym czasie.

N: Czasem myślę, że mogliśmy wcześniej zmienić Widelcem przez świat w Tasteaway, ale z drugiej strony wierzę, że wszystko ma swój czas i miejsce.

Ł: Na pewno sporo, bo wiadomo gdzie jem, gdzie spędzam weekend, informuję o moich przedsięwzięciach biznesowych. Przyjąłem natomiast taką strategię, że np. do znajomych na FB dodaję ludzi, którzy mnie interesują pod kontem przedsięwzięć, które prowadzę (branża gastronomiczna, kucharze). Z Dodaję także osoby których nie znam, żeby mieć jak największą siłę oddziaływania. Z jednej strony to spore odsłanianie swojego życia zawodowego, ale z drugiej kupuję to też jako pracodawca. To element budowania własnego PR-u, sieci kontaktów, co jest bardzo istotne.

N: Ja z czasem pochwalę się sukcesami blogowymi. Oczywiście sam fakt prowadzenia bloga daje innym informacje, gdzie jesteśmy, co jemy, gdzie nocujemy, ludzie wiedzą, jak wygląda nasze dziecko. To trochę nieuniknione, że z tego powodu, w pewnych kręgach Twoja twarz staje się rozpoznawalna. Jednak nie udostępniamy żadnych konkretnych danych o nas.

N: Ja czytam inne blogi, kilka, maksymalnie topowych blogów, z kategorii które przeplatają się z naszą – blogów restauracyjnych, podróżniczych i parentingowych. Od czasu założenia bloga nie czytam już tak często portali informacyjnych, bo nie mam na to czasu. Za dnia pracuję nad projektami badawczymi w mojej firmie, po południu odbieram nasze dziecko, zajmuje się nim, gdy mały idzie spać, siadam do bloga. Z czegoś trzeba zrezygnować, jeśli chce się pogodzić kilka ról. Inspirujemy się tym co nas otacza, historiami znajomych, to mały impuls wokół którego można później zbudować jakąś nową historię i tekst.

Ł: Ja się inspiruję treścią sharowaną przez ludzi, których poważam zawodowo, merytorycznie. Nie inspiruje mnie blogosfera ale znajomi, którzy mają coś ciekawego do powiedzenia. Czytam tez gazety biznesowe, zakładki gospodarcze portali.

Ł: Celebryctwo, brak merytoryczności, bycie na chwilę, bezcelowe spędzanie czasu w sieci – mówię głównie o działce social mediowej. Także branie celebrytów za mentorów, sytuacje, w których komuś imponuje ilość zebranych lajków.

N: Sieć jest specyficznym miejscem: sukces nie zawsze przychodzi tu do tych, którzy na niego zasługują – pod względem ilości włożonej pracy, wiedzy, czasami to czysty lans. Nie mam może aż tak negatywnych odczuć jak Łukasz, ale to, co jest kiepskie to tworzenie towarzystw wzajemnej adoracji – czasami ma się wrażenie, że np. blogi nie są skierowane do czytelnika ale innych blogerów. Nie musimy pozycjonować się jako eksperci, np. umieszczać informację, że z jakiej konferencji właśnie wróciliśmy. Czasem miło jest się tym pochwalić, choć nie jest to rdzeń umieszczanych treści.

Ł: Ja dodatkowo chciałbym mieć większą umiejętność balansowania sieci z życiem prywatnym – pójść sobie na rower na kilka godzin, nie dawać się wciągać w internetowe dyskusje ze znajomymi.

N: Nie wdaję się w kłótnie, dyskusje, np. z innymi blogerami. Rozstrzał poglądów jest w środowisku ogromny i nieunikniony, nie ma sensu się spierać, każdy ma swoją rację i nie ma sensu na siłę do czegoś się przekonywać. (…) Na początku nie komunikowaliśmy tego gdzie np. nocujemy w podróży. Baliśmy się reakcji czytelników na wiadomość, że noc w jakimś hotelu kosztuje spore pieniądze, obawialiśmy się hejtu z tego powodu. Wyzwoliliśmy się już z większości obaw, bo w sieci można zauważyć np. choćby to, że czytelnicy, internauci źle przyjmują każdą skrajność, np. podróżnika, który pochwali się dopięciem tygodniowego pobytu na Krecie w granicach 350 zł potrafią nazwać… brudasem. Więc niezależnie, co napiszesz możesz „oberwać”.

Ł: Kierujemy swoje treści do czytelnika który odbiera sieć jako przyjemność a nie pole do wylewania frustracji, żalów…

N: Wydaje nam się, że procent osób w Polsce, które będą zainteresowane tego typu treściami dot. kierunków egzotycznych, dobrych hoteli, dobrych restauracji, zamieszczanych w polskiej blogosferze, będzie coraz większy.

Ł: Zostawimy pamiątkę, kronikę życia, podróży dla naszych dzieci.

N: To będzie można stwierdzić dopiero za jakiś czas.

Ł: Na razie wiemy tylko, że nie jesteśmy zwolennikami obowiązującego w większości przypadków stylu życia nastawionego na pracę, w którym zapomina się o własnym ja, o swoich potrzebach. Chcemy łączyć życie, pracę, rodzicielstwo z przyjemnościami, smakowaniem życia. I chcemy pokazać, że da się te role pogodzić.

Ł: Życzę im, by czytając o życiu i pasji innych zastanowili się czy sami mogliby coś zmienić w swoim życiu.

N: Żeby nie bali się zmian i przełamywania rutyny, poszukiwania nowych możliwości. Aby nie odkładali tego, co w życiu dobre na później, na emeryturę.