Newsroom na weekend: GRZEGORZ MARCZAK – ZAŁOŻYCIEL I REDAKTOR SERWISÓW TECHNOLOGICZNYCH ANTYWEB I ANTYAPPS

Ojcem dwojga dzieci, osobą pracującą, dbającą o rodzinę i spłacającą kredyty. A zawodowo? Blogerem, właścicielem dwóch serwisów internetowych – An­tyweb i Antyapps. Sam zatrudniam tak­że innych blogerów. Antyweb to blog o technologiach, który powstał w 2006 roku i który rozwijam do dziś. W 2011 roku otrzymałem pieniądze od inwe­storów na jego dalszy rozwój. Pozwoliło mi to sprofesjonalizować działalność na tyle, że obecnie nie pracuję nigdzie na etacie – zajmuję się rozwojem serwisów.

Prywatnie i zawodowo jestem tą samą osobą. Chociaż właściwie – to zawodo­wo jestem bardziej aktywny w sieci. Od czasu do czasu umieszczę online jakieś prywatne zdjęcie, ale to wszystko.

Nie odczuwam potrzeby nadmiernego odsłaniania swojego życia prywatnego – Internet służy mi głównie jako narzę­dzie pracy.

Wcześniej pracowałem w dziale tech­nologicznym dużej korporacji. Lubiłem technologie nie tylko zawodowo, ale też prywatnie, więc zacząłem pisać bloga na ten temat. W pewnym momencie, po jakichś dwóch latach zauważyłem, że stronę odwiedza coraz więcej użyt­kowników. A skoro ludzie czytają, ja lubię pisać, to dlaczego tego nie kon­tynuować. I tak w 2011 roku pojawił się inwestor, co spowodowało pewnego rodzaju nowe otwarcie – od tego czasu cały czas się rozwijamy, a Antyweb co miesiąc notuje wzrosty – zarówno w liczbie czytelników jak i przychodach.

Jak najbardziej. Robimy systematycz­ną kalkulację zysków, obliczamy kosz­ty. Teraz współpracuje ze mną kilkana­ście osób, sam wypłacam kilkanaście mniejszych lub większych pensji, więc muszę zwracać uwagę na każdy para­metr – tak, jak każdy inny przedsiębior­ca. Biznes internetowy od firmy w klasycznym ujęciu, w tym aspekcie wcale się nie różni.

Nie wiem, czy to jest dobrze zadane py­tanie. Biorąc pieniądze, byłem pewien, że nie zawiodę, że to da się rozwinąć i tak faktycznie się stało. Czy to już jest sukces? Nie mi to oceniać.

Podróżuję, rozmawiam z twórcami firm z całego świata. Mam dostęp do infor­macji i styczność z najnowszymi tech­nologiami – i to praktycznie w każdej dziedzinie. Antyweb jest obecnie tak rozpoznawalny, że jeśli chcemy przete­stować jakiś nowy produkt albo z kimś porozmawiać – wszystkie drzwi stoją dla nas otworem. Poznałem całą masę ciekawych ludzi, mam dużo ciekawych kontaktów w Polsce i za granicą. To oprócz ciężkiej pracy właściwie same plusy.

Otwartość. I to, że można w niej znaleźć dosłownie wszystko – choć nie wszyst­ko jest najlepszej jakości. Lubię dostęp­ność i to, że sam Internet stworzył cały nowy gatunek technologii, które rozwi­jają się i będą się rozwijać.

Początkowo sieć była narzędziem, któ­re miało umożliwić ludziom wyszuki­wanie informacji – teraz okazuje się, że już niedługo, to maszyny zdominują komunikację w Internecie. Patrząc z tej perspektywy, istnienie sfery on-line symbolizuje przełom, ewolucję naszej cywilizacji.

To bardzo rozległy obszar. Facebook i Twitter dają mi dostęp do pokaźne­go zasobu wiadomości, będąc często pierwszymi źródłami informacji i lin­ków do artykułów z całego świata. Warto jednak wypracować jakiś złoty środek – żeby tych treści nie było zbyt dużo – trudno byłoby złapać balans w takim gąszczu informacji.

Tak, jak wspomniałem – otwartość, możliwość komunikacji z ludźmi i do­stęp do treści. A co mnie denerwuje? Sieć jest niestety dostępna dla osób, które nie powinny się wypowiadać na forum – mam tu na myśli hejterów, ho­mofobów i wszystkich innych nietole­rancyjnych ludzi, dających upust swo­im frustracjom w pozornie anonimowej przestrzeni. Sieć pokazuje, że jest ich niestety bardzo dużo.

Jest, ale dla przykładu – gdy jedziemy tramwajem, to nie słyszymy, co mówią o nas ludzie w drugim pojeździe, te rze­czy do nas nie docierają. Z kolei w In­ternecie praktycznie codziennie, chcąc nie chcąc, natykamy się na treści, z któ­rymi w realu nie mielibyśmy styczno­ści. To jest zupełnie inne medium – tu każdy może wszystko.

Tak – na Antywebie moderujemy ko­mentarze. Jeżeli ktoś pisze złośliwie, nie na temat, obraża innych, przeklina, to nie ma u nas prawa głosu. Udowad­niamy, że jeśli się chce, to można. Oczy­wiście nie wyeliminujemy dyskusji o Antywebie poza samym serwisem, ale na to już nie mamy wpływu.

Tak, ale to prawo młodości. Ja dorasta­łem w latach, kiedy Internetu jeszcze w ogóle nie było, teraz młodzi ludzie w za­sadzie od urodzenia mają z nim stycz­ność. Myślę, że nie do końca dobre jest pokazywanie wszystkiego, bo to co dziś jest cool, fajne, za rok może się okazać dla kogoś wstydliwe, kompromitujące i wtedy zaczynają się problemy. Warto więc wrzucać treści do sieci z rozwagą … choć zdaję sobie sprawę, że fakt bycia nastolatkiem i rozwaga mogą czasem nie iść w parze. Chyba nikt nie chciał­by, żeby np. jego pracodawca zobaczył zdjęcia z imprezy, przedstawiające go w nietrzeźwym stanie.

Pewnie, że się odsłaniamy. I okazuje się, że jak już ma to miejsce, to pokazu­jemy głównie swoje przywary. Bo naj­większymi krzykaczami są ci najmniej tolerancyjni użytkownicy sieci. Jeśli ktoś ma coś ciekawego do powiedze­nia to przeważnie nie kłóci się z nimi w Internecie, bo nie widzi powodu, żeby angażować się w coś tak mało konstruktywnego.

Wielu rzeczy. Staram się nie mieszać do wątków politycznych, to się może ze dwa razy nie udało, ale tylko dlatego, że ktoś mnie naprawdę zirytował. Nie mó­wię też zbyt dużo na swój temat. I nie pobieram gier z sieci, bo uważam, że to nie jest fair.

Bywa tak, ze życie prywatne i publiczne się przenikają. Przykład z blogosfery – ktoś pisze o rodzinie, więc publikuje w oparciu o przykłady z własnego życia. Takiej osobie jest łatwiej, bardziej na­turalnie łączy te dwie sfery. U mnie i u wielu innych ludzi tak nie jest, ale war­to pamiętać, że to, co się wrzuci do sieci, może tam już zostać na zawsze i może gdzieś, kiedyś przy okazji wypłynąć – nawet jeśli korzystamy z chmury, dys­ków wirtualnych czy zahasłowanego Facebooka. To odzwierciedla moje po­dejście do Internetu. Dzięki temu mam świadomość, że nawet jeśli coś na mój temat zostanie upublicznione, to nie zaszkodzi ani mnie, ani mojej rodzinie.

Można pisać na konkretny temat ale to wbrew pozorom bardzo żmudne i trud­ne zajęcie – bardzo długo czeka się na wymierne efekty, lepiej więc zacząć pracę nad jakimś projektem technolo­gicznym, próbując go wdrożyć. Mamy dziś dużo źródeł pomocy finansowej i nie mam tu na myśli pożyczek banko­wych. Jeszcze kilkanaście lat temu ta­kie pieniądze nie były dostępne – teraz młody przedsiębiorca, który chce się rozwijać, może znaleźć źródło finanso­wania swojego pomysłu.

Można udać się po pieniądze do fundu­szy inwestujących w start-upy, których jest w Polsce co najmniej kilka, dostęp­ne są także dość duże środki w ramach programów unijnych. Na krajowym gruncie funkcjonują też anioły biznesu – prywatni inwestorzy, którzy finanso­wo wspierają ciekawe projekty. Miejsc w których można zdobyć pieniądze – jeśli tylko ma się konkretny pomysł – jest bardzo dużo.

Rozwagi w podejściu do Internetu – aby korzystali nie tylko z Wikipedii, bo to nie jest jedyne źródło wiedzy. Życzę im także dostępu do dobrych jakościowo treści, nie tylko nagłówków portali i dużo radości z korzystania z sieci.